"The only way to experience Ghana is by getting malaria"

'The only way to experience Ghana is by getting malaria'

Fijn, zo'n dokter..
Gelukkig ben ik, na de antibioticakuur, van die verschrikkelijke insectenbeten af en vertoon ik (nog) geen malaria symptomen, maar ik ga me voor de zekerheid wel even laten testen!

We hebben nog 1,5 week in het ziekenhuis en dan vertrekken we uit ons, inmiddels, vertrouwde dorpje. Wat gaat de tijd toch snel! We kijken echter allemaal erg uit naar de 1,5 week in het zuiden reizen, waar we o.a. op 40 m hoogte een canopy walk van boomtop naar boomtop zullen doen en op het strand gaan liggen, voordat we van de ruim 30 graden naar het vriespunt in ons koude kikkerlandje gaan!

Vorig weekend hebben we even de toerist kunnen uithangen. Donderdag vertrokken we naar ‘t Hippo Sanctuary. Het was nog een hele tocht om er te komen, maar in het dorpje ervoor (bij de toerist office) ontmoette we twee Amerikaanse mannen waarmee we mee konden rijden naar het daadwerkelijke Hippo gebied, dit liep echter anders dan gedacht.. We waren nog geen 10 minuten onderweg of we kregen een klapband en wat bleek? Er was geen moersleutel aanwezig om de band eraf te schroeven, dus moesten we wachten op iemand uit het dorp die wel even zo'n sleutel zou komen brengen. Het was al 16.15 en vanaf 17.00 zouden we niet meer naar het platform mogen lopen, in verband met stropers die 's avonds/'s nachts op jacht. Dat zou balen zijn, want dat was juist het hele idee van deze trip! Het duurde een tijdje, maar daar kwam hij aan op z'n motor en je raad het misschien al.. Hij had de verkeerde maat/grootte mee en moest dus weer terug. De kans om naar het platform te kunnen lopen werd nu nog kleiner. Toen de band er uiteindelijk op was gezet, gingen we in overleg met de gids in de hoop dat we alsnog naar het platform konden en uiteindelijk stemde hij in. We vervolgde onze reis per auto, maar toen.. nóg een klapband! Daar zaten we dan, midden in de bushbush in het donker, zonder nieuwe band. Moesten we toch met gevaar voor eigen leven met backpacks, 15 liter aan water, etensvoorraad, matrassen en klamboes verder lopen naar het platform, maar we hebben 't overleefd. Het was heerlijk om buiten te slapen, maar helaas zonder mooie sterrenhemel i.v.m. bewolking. 's Ochtends werden we gewekt door het zonnetje en deden we een safari in een langwerpig dun kanootje met 7 mensen, wat nog bijna fout afliep toen we tegen een rots in het water botsten en we bijna om gingen. De gids sprong in het water om ons te redden van de ondergang incl. paspoorten, geld, eten en mijn spiegelreflex camera!

De volgende dag vervolgden we onze reis naar het Molé national park. Na een overnachting in Wa pakte we om 04.00 de bus naar Larabanga. Eenmaal daar aangekomen bleken er helemaal geen taxi's te zijn om ons naar het national park te brengen, maar er stonden wel een paar jongens die ons wel met de motor wilde brengen. Tja, er zat niks anders op! We gingen ieder bepakt & bezakt op een motor, zonder helm... want die hadden ze niet. Mijn motorcoureur ging zo'n 130 km/uur over een hobbelige zandweg!! Aan de ene kant heel leuk, maar in elke bocht kreeg ik flashbacks van de operaties van femur fracturen.. We kwamen gelukkig allemaal veilig & wel aan in het park en ik had er ook gelijk een mooi oranje kleur aan over gehouden, alsof ik net met kleren en al onder een spray tan vandaan kwam.

Het MoléMotel, waar we drie nachten verbleven, is echt prachtig gelegen op een berg met uitzicht over het national park, zelfs vanuit het zwembad! We hebben tijdens de safari's olifanten, krokodillen, apen, herten en een overdosis aan zwijnen gezien, waarvan de laatste drie ook ongestoord over het terrein en langs het zwembad lopen. Het hoogtepuntje van dit alles was toch wel de cheeseburger. Ein-de-lijk weer ‘ns kaas! Wat heb ik genoten ;)

In die week hadden we nog 2 dagen over in het ziekenhuis, waar ik op General ward werkte. Een afdeling met zo'n 30 patiënten verdeeld in man/vrouw. Veel geleerd over diverse ziektes. Er was een leuke, verwarde, van alcohol afkickende man die steeds uit bed wilde om te plassen terwijl hij over een katheter beschikte. Nadat hij uit bed was gevallen, ben ik het medicijnen geven gestaakt om ‘m een tiental keer terug in bed te moeten schuiven. Uiteindelijk kwam de verpleegkundige en die bond hem toen maar vast aan het bed met gaas.. het Zweedse band beleid is hier duidelijk nog niet in werking.
Dag twee stond ik samen met Noor, maar na de medicatieronde zei de verpleegkundige, die wondronde moest doen, dat ik op de afdeling moest blijven.. alleen.. wederom. En ja hoor, er gingen natuurlijk opeens weer allemaal dingen mis. Bijna elk infuus liep niet of niet goed, maar hier doen ze eigenlijk ook maar wat qua druppelsnelheid. Dat scheelt mij wel weer rekenen, maar heb ik mooi voor niks m'n horloge met rekenmachine meegenomen. Bij een oud omaatje zag ik opeens dat haar hele bovenarm opgezwollen was! Het infuus zat overduidelijk niet goed, maar moest ik ‘m er nu eigenhandig uithalen? In Nederland had ik 't zo gedaan, al had het hier ook waarschijnlijk geen drol uitgemaakt. Ik kreeg via Noor het bevel om ‘m stop te zetten, ja zover kwam ik ook nog wel.. Een andere vrouw wilde haar infuus eruit, begreep ik na veel handen&voeten werk en de vertaling van een 16 jarig meisje aan de andere kant van de zaal, maar toen ik het had losgekoppeld bleek het dopje nergens te bekennen, dus er ontstond een bloedbad(je)! Snel het infuus er maar weer aangesloten en toen maar gewacht op de collega.

We hebben afgelopen maandag met z'n vieren X-ray's laten maken van onze hoofden, als souvenirtje voor thuis ;) Once in a lifetime opportunity en ze zijn erg mooi geworden!



Afgelopen week stond ik op Children's ward, een afdeling met zo'n 20 à 25 kinderen, voornamelijk met Malaria. Ik heb infuus geprikt bij jongetje van 6 en die was weer in één keer raak! Later werd de wondzorg gedaan voor een jongetje die met z'n gezicht in vuur is gevallen (of geduwd.. wordt over gespeculeerd). Zijn hele gezicht was één grote pusbal en zijn huid was necrotisch (aan het afsterven), dit was toch wel erg akelig om te zien!

We hebben donderdag voorlichting gegeven in een heel klein dorpje en dit ging, ondanks de taalbarrière, best goed! Het is wel jammer dat we volgende maand niet kunnen zien en/of checken of onze preventieve interventies en aanbevelingen zijn aangekomen, want dan zijn we al weg. 7 december zullen we de health education nog ‘ns geven in een groter dorpje, waar we als ‘ns eerder zijn geweest op outreach, en worden we beoordeeld door Munka (onze begeleider hier in Ghana).

Donderdagmiddag liep ik samen met Noor naar het postkantoortje om m'n overige kaartjes op de post te doen, waarna we langs een brandweer station liepen en ik het niet kon laten om mijn kinderdroom te bekennen; brandweervrouw worden, haha! We zijn naar binnen gestapt en kregen een rondleiding van de glimmende, high-tech brandweer wagen. Ze hebben echter geen vuurwerende kleding, maar katoenen overalls. Ze hoopte natuurlijk dat wij ze konden sponsoren, maar dat gaat ‘m helaas niet worden.



Dit weekend zijn we weer naar Tyco geweest, om onze calorieën eraf te dansen. Ik dacht dat ik hier in Afrika wel zou afvallen, maar ze frituren hier bijna álles! Het was een leuke avond en kunnen weer een paar liefdesverklaringen en huwelijksaanzoeken in onze zak steken.
Zaterdag wilde Owusu, fysiotherapeut uit het ziekenhuis, ons graag meenemen naar zijn kerk en zijn popo farm (papaya). Daar zaten we dan, om 11.00 fris en fruitig in de kerk. We begrepen er niks van (alles was in het Twi), maar werden op een gegeven moment naar voren geroepen om op het podium te komen zitten, samen met de chief van Sunyani.



Gelukkig konden we om 14.00 weg, om met Owusu naar zijn farm te gaan. We hebben weer een huge-ass popo meegekregen:

Aankomende week zit ik op maternity. Een weekje vol bevallingen, keizersnedes en baby's; ik ben benieuwd!

Dikke Ghanese zoen!

Monkey Business

Afgelopen twee weken hebben we op theatre (OK) gelopen en ik heb het erg naar m'n zin gehad! Er waren veel femur (bovenbeen) fracturen door motor/auto ongelukken, wel zo'n 4 op een dag in tegenstelling tot 1 per twee weken in Nederland, huidtransplantaties en een elleboogluxatie. Deze heb ik ‘ns bij mijn moeder gezien op de eerste hulp nadat ik was gebeld dat ze ‘verongelukt' was, maar nu kon ik wel mooi het verschil tussen de ingrepen zien, dus het is je vergeven mam ;)

(Noor, Suus & ik in OK)

We hebben ook een keizersnede kunnen zien. Het is wel bizar om te zien dat er opeens een koffiemelk kleurig frutseltje uit de buik komt zetten, maar wat een mooi wondertje! Na deze ingreep knipte de arts in het vlies van de baarmoeder, dus wij vroegen ons al af waar hij mee bezig was, maar dat bleken dus de eileiders te zijn. Ziet er toch heel anders uit dan in onze anatomie boeken ;) Het was dus een keizersnede én sterilisatie, aangezien dit al haar 7de kind was.

De twee Nederlandse artsen die er nu voor 2 & 4 weken zijn leggen veel uit en kunnen vragen beantwoorden, dus dat is heel interessant. Week 2 theatre scheen een operatie walhalla te worden, dus was ik er weer te vinden! Alle moeilijkere ingrepen waren bewaard voor deze week. Er waren dus patiënten die al een aantal weken op de orthopedic ward lagen te wachten op deze week, waardoor ze geopereerd zouden worden door de Nederlandse artsen.

Sinds een week zijn we fanatiek aan het hardlopen aan de hand van een zelfgemaakt schema, aangezien we hier nauwelijks lichaamsbeweging hebben ;) Je moet hier wel 's avonds, als het wat koeler is, met een zaklamp in de hand langs de donkere, afgeraffelde weg vol met gaten en drempels, maar het is heerlijk!

Zaterdag zijn we naar Boabeng Fiema Monkey Sanctuary en Kintampo waterval geweest. Tenminste, dat was de bedoeling. Na een helse reis in diverse krappe Trotro's kwamen we 4 uur later aan bij de Kintampo waterval, daar liepen we de 2 artsen tegen het lijf, die in de tussentijd al naar het monkey sanctuary waren geweest met de taxi.. De waterval opzich was niet zo spectaculair, maar je kon door de waterval heen om erachter te gaan zitten op een rots; dat was een hele ervaring! Alle struggles om er te komen (beurse, rode schouders van de harde waterval, glibberigheid, schaaf-/snijwonden van het uitglijden) maakten het dan ook extra speciaal ;) Na de waterval gingen we met de Trotro naar Boabeng Fiema, maar dit bleek iets te hoog gegrepen. We zaten achterin het busje opgepropt op een wiebelend bankje met twee grote emmers vis achter ons, waardoor de klep niet meer dicht kon, maar met behulp van touw werd vastgebonden aan ons bankje. De weg erheen, bestaande uit zand, stof gaten en scheuren, was één groot drama. We vroegen aan iemand of hij kon zeggen waar we eruit moesten en dat wilde hij wel. Het zou zo'n uur à twee uur duren, maar na 3 uur waren we er nog niet. Hij bleef maar zeggen 'don't worry, almost there'. Ondertussen waren we van top tot teen oranje van het zand en viel de vis er bijna uit. Uiteindelijk kwamen we een half uur voordat het donker zou worden aan bij ons overstappunt. Na lang wikken & wegen toch maar besloten weer huiswaarts te keren en de week erop nog ‘ns te proberen.

Poging twee voor Boabeng Fiema Monkey Sanctuary lukte! We kregen een rondleiding van het meest schattige oude mannetje ooit, die met passie over het dorp van de heilige apen vertelde. Zo schattig dat ik ‘m bijna mee had meegenomen in mijn rugtas! Hierdoor zou ik bijgod niet meer weten wat hij allemaal heeft verteld..

Zaterdagnacht werd ik gewekt door immense jeuk aan mijn onderbenen. De volgende dag
leken het allemaal dikke muggenbulten, die met het uur roder en groter werden! Dus maandag ben ik toch maar even naar de dokter gegaan en bleek ik te zijn lekgestoken door één of ander insect. Hij wist het ook niet precies, dus schreef mij maar een sicke 5-daagse antibioticakuur voor bestaande uit; 42 amoxiclav, 10 cetrizine en 30 paracetamol tabletten. Ik mag nu niet eens een wijntje verorberen die we na weken zoeken eindelijk gevonden hebben! Nu maar hopen dat het helpt..

Deze week stond ik samen met Susan op Out Patiënt Department, maar ik voelde me maandag nog zo beroerd dat ik besloot om niet te gaan en wat bleek? Het was helemaal niet open i.v.m. een islamitische feestdag. Dinsdag ging ik wel, maar dat veranderde in een dag die we niet snel zullen vergeten. Suus en ik waren begonnen aan het schoonmaken van de consultatiekamers, waar buiten zich al zo'n 100 mensen hadden verzameld in de wachtruimte. Opeens kwam er een man binnen die gestresst naar handschoenen vroeg en zei dat er een emergency was. Lekker dan.. Wat is Erik een bofkont dat hij wél iets meemaakt op ER! Het ging om een motorongeluk. Suus en ik twijfelden nog of we even een kijkje zouden nemen, in de trant van ‘ramptoeristen', maar bleven toch maar op OPD. Even later zagen we twee jongens met hoofdwonden, met een intense benzinewalm om hun heen, de zaal inkomen. Alles viel dus wel mee.. Maar niks bleek minder waar. Noralie kwam naar ons toe om te vertellen dat Erik ons niet had kunnen bereiken doordat hij niet door de menigte kon komen (OPD zit naast ER) en dat er van de 5 betrokkenen, twee waren overleden.. Toch iets heftiger dan gedacht! Suus en ik liepen naar ER en in een aparte kamer met bewaking ervoor lagen 3 mannen tussen de 20-30 jaar, waarvan er twee dood waren verklaard na een tevergeefse reanimatie. De derde was op dat moment gelukkig alweer stabiel. Erik vertelde tijdens de lunch dat er op het moment van binnenkomst van de mannen complete chaos heerste en het niet duidelijk leek te zijn wie nou wat deed. Erik heeft moeten aanschouwen hoe een hulpverlener met één hand probeerde te reanimeren en toen Erik het wilde overnemen werd deze persoon dood verklaard.. zo ook bij de andere. Ik denk dat ik blij mag zijn dat ik dit niet zelf heb hoeven meemaken, want ik zag wel dat deze gebeurtenis inpact heeft gehad. We hebben met z'n drieën de twee mannen in het mortuarium bekeken en even stilgestaan bij wat er nu toch net allemaal gebeurd was. Zes jongens op twee motors, frontaal tegen elkaar op gebotst opweg naar hun boerderij, waarvan nu drie jongens rond de 25 jaar, in de bloei van hun leven, dood zijn. Één jongen was al ter plekke overleden. Bizar hoe snel het opeens afgelopen kan zijn.. Ik ging me afvragen of ze het misschien wél hadden overleefd met een goede hartmassage/reanimatie en/of AED (die overigens nergens in het ziekenhuis te bekennen is..), maar misschien moet ik dat niet doen. Life's a bitch sometimes, blijkt maar weer.

Morgen vertrekken we om 05.00 naar Wa, een reis van zo'n 8/10/12 uur schatten we, om daar op een platform te slapen onder de sterren :) Owusu, de Ghanese fysiotherapeut, heeft ons geholpen met het regelen van het vervoer en als dank hebben wij vanavond oerhollandse stamppot met worst én jus gemaakt. Gelukkig viel het in de smaak! Vrijdag zullen we in een kano nijlpaarden spotten, om daarna een paar nachten te verblijven in het grootste national park van Ghana; Molé. Na Molé zullen wij terugkeren naar het ziekenhuis en zelf voorlichting gaan geven in een dorpje over de preventie van malaria, met preventieve interventies die de moeders hier zelf makkelijk kunnen verkrijgen en uitvoeren, zoals gedroogde sinaasappelschillen verbranden in een kamer (citronella). Ik ben benieuwd!

Veel liefs uit Ghana!

P.S: er staan nieuwe outreach foto's online.

ER, Laboratory, Outreach & how to kill a crab Ghanaian style..

Vanaf 5300 kilometer verderop weer een update!

Ik krijg veel vragen over hoe het verblijf hier is en daar kan ik niets dan lovend over zijn! Het huis ziet er aan de buitenkant al uit als een Ghanees paleisje en we hebben ieder een eigen slaapkamer, met wc & douche per twee. En ik in Nederland maar denken dat ik in een hutje terecht zou komen, op riet zou moeten slapen onder een lapje dierenhuid en in een algemeen gat mijn behoeftes moest doen..

Vorige week stond ik op Emergency Room, wat erg tegenviel! Ik weet niet of het aan die week lag, maar het enige spoedeisende wat ik heb meegemaakt is een jongetje die tijdens een schooldag gevallen was.. Zo nu en dan wordt er wel bloed geprikt, wat ik dan wel als hoogtepuntje had kunnen beschouwen, maar dat gebeurde elke keer tijdens mijn lunchbreak. Beetje jammer! Later hoorde ik van Erik dat het ziekenhuis zo goed als vol zit, dat daardoor nauwelijks operaties gedaan worden en er daarom dus een paar mensen enkele nachten op ER moeten vertoeven, op een brancard.. Ik heb dinsdag meegeholpen met het gipsen van een geheel been a.k.a. ‘POP' = Paper Of Paris.. Ja, van die hoofdstad. Volgens mij hebben ze me in de maling genomen, maar daar ben ik nog niet achter, haha.

Donderdag ben ik met Noralie wezen kijken in het laboratorium voor ons onderzoek over preventie van Malaria. Ik keek er erg naar uit, omdat scheikunde mijn favoriete vak was op de middelbare school en laborant wilde worden. Ik ben toch wel blij dat dit door twee leraren uit mijn hoofd is gepraat, omdat het mij het werk op den duur wel saai lijkt worden.. Het was interessant om te zien hoe malaria zich ontwikkeld in het bloed en we hebben aan het eind van de dag onze bloedgroep mogen bepalen; B. Deze groep blijkt niet veel voor te komen in Nederland (8%), maar voor wel 35% in Azië, dus misschien is het toch niet zo gek dat er met regelmaat gezegd wordt dat ik een Aziatisch uiterlijk heb ;)

Zaterdag hebben we gebruikt om bijkomen van de week, (hand)wasjes gedaan en 's avonds uiteten geweest; kip met patat & mayonaise. Hoe hollands wil je het hebben, maar wat hebben we genoten! Totdat we terugliepen en het met bakken uit de hemel kwam, konden we gelijk weer de moddervlekken uit onze witte broeken wassen..

Zondag zaten we om half 9 fris&fruitig in de katholieke kerk, van de pastoor die ons in het ziekenhuis regelmatig met onze Ghanese naam begroet. In mijn geval ‘Abena', omdat ik op dinsdag geboren ben. Ik weet alleen niet of dit spoedig voor herhaling vatbaar is, aangezien het 3,5 uur duurde, bijna alles in het Twi was en het op een gegeven moment op een soort veiling leek waarbij er met 300 cedi (=150 euro) begonnen werd, naar 200, 100, 50, 20... ze innen in ieder geval veel geld op zo'n dag. Na boodschappen te hebben gedaan, zijn we in Sunyani naar het zwembad gegaan, hebben daar heerlijke loempia's gegeten en een beetje bijgekleurd!

Deze week gingen we mee metRHC, een soort consultatiebureau voor 0-5 jarigen, waarbij ze 3 keer per week naar dorpjes gaan om daar voorlichting te geven over diverse onderwerpen zoals Malaria. Ik vond het erg indrukwekkend om het ‘echte' Ghana te zien, aangezien we tot nu toe alleen de hoofdstad en het relatief welvarende Duayaw Nkwanta hadden gezien. In een Landrover gingen we met z'n alle naar het dorpje en daar begon nurse Abu met haar voorlichting. Alle kinderen worden dan gewogen, gekeken of het onderste ooglid wit i.p.v. doorbloed is (voor anemie, bloedarmoede. Dat komt heel veel voor hier, door gebrekkige voeding) en gevaccineerd/medicatie gegeven. Abu vertelde dat het grootste probleem bij de moeders ligt, die vertellen te druk te zijn op het land (=geld) om goed voor hun kinderen te zorgen. De echte realitycheck kwam toen Abu zei dat je enkele kinderen die nu bij de voorlichting aanwezig waren volgende maand niet terug zult zien...Aan ons de taak om de ernst van Malaria bij de moeders en/of kinderen te laten doordringen en we zijn nu aan het onderzoeken hoe we dat het beste kunnen aanpakken.

Donderdag gingen we naar Sunyani voor boodschappen. Noor & ik hadden het idee om krab te kopen waar we altijd kinderen mee langs de weg zien staan, maar die waren zo enthousiast dat obruni's (blanken) wat van hun wilden kopen dat ze met z'n vieren op ons af stormden en de krabjes in ons gezicht duwden. Zo stonden we oog in oog met drie aan elkaar gebonden, schuimbekkende, scharnier knippende krabjes.. Gelukkig mochten ze van de chauffeur in de achterbak! Toen we thuis al een pan heet water hadden opgezet om ze in onder te dompelen kwamen onze Ghanese vrienden Owusu, Jonah & Joshua spontaan langs. Die schrokken van onze dodings-wijze, omdat deze erg cru zou zijn voor die arme beestjes ('nooo, that torture!') en gingen wel even voordoen hoe ze dat in Ghana doen. Nou, dat is pas cru! Ze pakten de krabjes bij de rug, klapte de ‘borstkast' open en duwde met de duim naar binnen, zodat alle ingewanden geplet werden en ze nog een paar minuten naschokte.. Na dit bloedbad hebben we de krabjes verorberd, maar voor het kleine beetje krab wat eetbaar is hoef je ‘t eigenlijk niet te doen. Op een gegeven moment stopte Owusu een geel stukje in mn mond wat smaakte naar zand/lever-prut en dat bleken de eitjes te zijn. Een delicatesse.. voor de Ghanezen.

Gisteren zijn we een dag naar de traditionele Kente- en stempeldorpjes geweest. In dat dorpje wordt de afrikaanse kentestof wordt door mannen gemaakt en staan de vrouwen op het land. De redenen waarom vrouwen deze stof niet mogen weven is omdat de mannen anders bang zijn dat er 's avonds geen eten klaar staat (blijkbaar geloven ze hier ook in ‘het enige recht van de vrouw is het aanrecht'..), als vrouwen zwanger zijn ze niet in het weef-ding passen en er in geloven dat je na het weven geen kinderen meer kan krijgen.. tóch heb ik een poging gewaagd, dus nu maar hopen dat dit een fabeltje is! Al heb ik dit met de eitjes van de krab vast gecompenseerd.
Weven:

Noor/Erik en Suus/ik in Kente kledij.. hahaha!

Morgen begin ik samen met Noor & Suus op theatre (OK). Er zouden binnenkort Nederlandse artsen naar het ziekenhuis komen, dus we hopen dat het deze week is want dan volgen we tenminste nog iets van wat er gebeurd en zal niet alles in het Twi zijn.
Nu hopen dat ik niet flauwval ;)

KUS VANUIT GHANA!

Ete sen, Ghana!?

Na veel stress van zogenaamd 6 weken voorbereiding in 4 weken, visumproblemen, verslagen, presentaties en afscheid nemen ben ik er dan eindelijk.. Ghana!

We kwamen zaterdag na een reis van 9 uur over hobbelige modderweggetjes aan bij het St. John of God hospital in het dorpje Duayaw Nkwanta. Niemand wist echter van onze komst af en werden van hot naar her gestuurd om een slaapplek te kunnen regelen. Ik zal hier samen met 3 studiegenootjes Noralie, Susan & Erik 10 weken verblijven om te werken in het ziekenhuis, ons onderzoek uit te voeren over de preventie van Malaria en hier uiteindelijk zelf voorlichting over te geven in de omgeving. Voor de Ghanezen is onze man/vrouw verdeling maar een raar gegeven en zeggen dan ook met regelmaat tegen Erik: 'You have 3 women, give me one!'.

Collage road from Accra to Duayaw Nkwanta:

Zaterdagavond zijn we nog even het dorpje ingegaan en bij één of andere bar beland met de hardst en slechts klinkende muziek. Daar hebben we onder het genot van een drankje (0.5 liter Star, Ghana's best beer) onze ogen uitgekeken naar de dancemoves van de Ghanezen. Robot, popping, alles.. haha!

Maandag was de introductiedag en werden we langs alles&iedereen geleidt om ons voor te stellen. De afdelingen waar wij komende 10 weken zullen werken zijn: Orthopedic ward, General ward, Children ward, Maternity ward, Out Patient Department, Theatre (operaties), Emergency room (eerste hulp), Consultatiebureau en soms bij Laboratory, Pharmacy & X-ray.

Afgelopen week heb ik op de orthopedische afdeling gewerkt, waar zo'n 38 patiënten liggen met voornamelijk fracturen in benen en/of armen. De eerste dag werkte ik met één andere verpleegkundige samen, die op een gegeven moment 'even' pauze ging houden. Prima, maar ze bleef 2 uur lang weg! Stond ik daar alleen op een afdeling met 38 patiënten, waarvan een groot deel geen Engels, maar Twi spreekt. Dus bij veel vragen haalde ik maar hopeloos mijn schouders op en probeerde ik met handen&voeten duidelijk te maken dat het mijn eerste dag was. Gelukkig maakte een simpele 'Ete sen?' (hoe gaat het?) met een glimlach veel goed. Na 2 uur kwam mijn collega eindelijk aankakken en zat mijn dag erop.

Donderdag ben ik wezen kijken bij een bevalling, waar Susan deze week zat. Normale bevallingen schijnen hier niet veel voor te komen, aangezien Suus al 3 keizersnedes gezien had op dag 1. Maar ik ging toch mooi bijna van m'n stokje bij het aanschouwen hiervan, haha!

Vrijdag heb ik samen met Alice, een verpleegkundige van 25 die 24/7 ‘Jason Deruuulo' luistert, de medicijnen gedaan en hierbij veel injecties gedaan. Ik heb voor de eerste keer in real life infuus geprikt, bij een grote neger en dat ging in één keer goed! Ben best een beetje trots op mezelf ;)

Deze week benutte ik vooral aan het wennen aan de verschillen in..
- gezondheidzorg: de zorg is vraaggericht en patiënten moeten zelf voor vanalles zorgen: kleding, eten/drinken, medicatie en verband. Heeft een patiënt geen schoon verband? Dan wordt hij/zij overgeslagen.
- 'steriel' werken: volgens mij geven ze hier een héle andere betekenis aan het begrip steriel. Bij het verzorgen van de wonden maakte het niet uit als er iets op de grond valt, worden er onsteriele handschoenen over steriele handschoenen gedaan ect.
- patiëntencontact: is er nauwelijks. De verpleegkundigen zijn zo'n 2 uur op de afdeling te vinden en zitten voor de rest in het kantoortje muziek te luisteren, te bellen/smsen of filmpjes te kijken. Soms knippen ze nieuwe ‘steriele' doekjes, met vieze handen/schaar en op een vieze tafel..

Zaterdagavond zijn we samen met de fysiotherapeut Owusu en de tweeling Jonah & Joshua naar Tyco gegaan, een uitgaansgelegenheid zo'n 30 minuten verderop bij Suyani. We kwamen aan bij een vol terras waar een live band speelde, met 3 dansende mensen. Uiteindelijk hebben we ook een dansje gewaagd, maar werden we al snel belaagd door diverse mannen en schijnt het heel normaal te zijn om al dansend aangerand te worden. We werden opgetild, geschuurd van voor & achter, gelikt in de nek, maar toen ze ook nog in billen en tieten gingen knijpen vond ik het wel mooi geweest! Al met al was het wel een leuke en interessante avond :)

Morgen begin ik op de ‘Emergency Room' (eerste hulp). Daar zal ik wel heftige dingen mee gaan maken, maar ik heb me inmiddels mentaal voorbereid dus kom maar op met die afgehakte ledematen, schot- en brandwonden!

Voor brieven, kaartjes of als je gewoon even gezellig wilt langskomen (ik heb nog een matras over in m'n master bedroom), gelieve naar onderstaand adres:
Muriel Hartgers (Dutch nurse student)
St. John of God hospital
P.O. Box 24
Duayaw Nkwanta B/A
Ghana.

Dikke kus vanuit Duayaw Nkwanta!!

Foto collage in Ghanese print kwaliteit op mn muur (to be continued..)

Goodbye Thailand, Sabaidi Laos!

Zondag 26 april vertrok ik uit Ban Thin Dung, het dorpje waar ik een maand les had gegeven. Ik vond het best moeilijk om te vertrekken. Het was toch een maand mijn 'thuis'. Om het goed af te sluiten zijn we de laatste avond naar de karaoke bar geweest, waar ik mijn superster maarliefst 3 keer voorbij zag komen! Ik heb zelf niet gezongen, maar wel een dansje gewaagd met een ladyboy.

De dag van vertrek kreeg ik van de mama van Jack een van touw gevlochten armbandje, om mij geluk te brengen. Toen het zelfs leek alsof ze een traantje moest wegpinken, kon ik het ook niet laten.. Ze kan nauwelijks engels, maar toen pakte ze er een boekje bij en wees ze een plaatje aan waar 'daughter' bij stond en toen wees ze naar mij.. echt heel lief.

LAOS

Vientiane: 2 overnachtingen. Hoofdstad van Laos, maar oogt als een rustig stadje. Voor de eerste keer een overheerlijke baguette gegeten sinds een maand.
De grensovergang naar Laos duurderond de2 uur. Tijdens de tuk-tuk reis naar Vientiane ontmoette ik een amerikaans meisje waar ik 2 nachten een kamertje mee heb gedeeld. Ik heb een dag een fiets gehuurd om de stad te verkennen, maar er is niet heel veel te beleven, dus na 2 dagen had ik het ook wel gezien. Maar ik heb wel een kabeltje voor mn fotocamera gevonden!!

Vang Vieng: 5 overnachtingen. Klein dorpje, omringd door mooie hoge bergen met grotten, overspoeld door toeristen.
Ik vervolgde mijn reis naar Vang Vieng. Het zou heel mooi moeten zijn, maar ik zat net in het foute seizoen, waardoor de hele omgeving er 'smoggerig' uitzag. Overdag vermaakt iedereen zich met lekker lui Friends, Family Guy of een andere tv serie te kijken. Tuben, in een vrachtwagen binnenband de rivier afglijden en veel alcohol naar binnen werkenis ook populair en dan heb je nog de grotten. 's Avonds is iedereen in de café's/bars te vinden. Er ligt een klein eilandje naast, waar je tot 02.30 kunt feesten in de diverse tenten. Al was ik van plan hier maar 2 nachten te blijven, ben ik toch 5 nachten blijven hangen. Niet alleen door het feesten, maar ik heb er zo veel leuke mensen ontmoet. De grotten vond ik ook heel mooi om te zien.
Het enige wat tegen zat, was dat ik niet kon pinnen! Ik had het al diverse malen geprobeerd, maar het werkte nie. Toen ik naar het kantoortje van de bankging kreeg ik te horen dat ik nérgens in Laos zou kunnen pinnen... daar zat ik dan, met nog een beetje Thai's geld.Ik had even geen idee wat ik moest doen, maar gelukkig bestaat er de Western Union! Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar zo heeft mn mama geld kunnen sturen en kon ik het daar ophalen.

Luang Prabang: 4 overnachtingen. Voormalige koninklijke hoofdstad. Veel franse invloeden en het lekkerste eten in Laos!!
Toen ik 's avonds aankwam en een hostel gevonden had, ging ik de stad alvast een beetje verkennen. Ik kwam een meisje uit mn bus tegen en toen we samen wat gingen eten, zag ik weer een paar mensen uit Vang Vieng. Iedereen maakt eigenlijk dezelfde route, want in Vang Vieng kwam ik ook weer mensen tegen die ik in Bangkok en Nong Khai ontmoet had. Dat is wel fijn. Luang Prabang staat bekend om zn vele tempels en watervallen, maar ik heb beide niet gezien.. Ik vond het zo leuk om gewoon in het stadje rond te lopen / fietsen. En gelukkig zijn er in het zuiden van Laos ook watervallen.

Pakse: 2 overnachtingen. Heel leuk en druk hostel. Best een grote stad, maar heel rustig op straat.
Ik besloot om vanaf Luang Prabang, wat redelijk in het noorden ligt,direct door te gaan naar Pakse, in het zuiden. Eerst de bus naar Vientiane (11 uur) genomen, waar ik 06.00 aankwam, mijn backpack bij een hostel had gedropt en er toen wederom met een fietsje op uit ging! Maar het was zo warm, dat ik in mn Lonely Planet om zoek ging naar een zwembad en jawel! Een paar km verderop was er één. Ik was zo blij toen ik eraan kwam, dat ik er meteen in wilde springen, maar toen ik het bad zag.. Het was helemaal groen en glibberig. Maar ik had al betaald en had niet voor niks een paar km gefietst! Het was best verkoelend, met je ogen dicht en zwemmend. Die avond pakte ik de bus naar Pakse, ditmaal een sleeper-bus! Het was maar 2 euro duurder en dan had je een bedje. Ik moest een bed delen met een volslanke Laotiaanse vrouw, dus werd af en toe wel half het bedje afgeduwd, maar heb heerlijk geslapen!
In Pakse zat ik in een heel leuk guesthouse, met veel Nederlanders. De volgende dag heb ik een brommertje gehuurd om de watervallen te bezoeken. Ik zat in het begin heel erg te twijfelen, omdat ik nog nooit een brommer bestuurd had, maar heb het toch gedaan! Een toer kostte maarliefst 75 dollar, dat ging mij toch echt te ver! En iedereen in het guesthouse had het al gedaan, dus er zat niks anders op dan het alleen te doen. In Luang Prabang had ik ook al de watervallen moeten missen. Het test rondje ging rampzalig, dus begon steeds meer te twijfelen. Iemand zag hoe slecht het ging en bood zich aan als chauffeur voor 5000 kip (50 eurocent), maar besloot uiteindelijk toch alleen te gaan! En na 10 minuten heb je het onder de knie, dus ik had een heel leuk dagje uit.

Don Det: 3 overnachtingen. eilandje van de '4000 islands' in het zuiden. Heel relaxed.
Dit was mijn laatste bestemming. Het leek mij wel fijn om deze ruim 2 weken af te sluiten met een rustgevende omgeving, voordat ik naar Vietnam zou gaan. Toen ik aankwam in Ban Nakasang, na een leuke tocht van 4 uur met een tuk-tuk met de lokale bevolking, waar ik de boot naar Don Det kon pakken, was het 30.000 kip voor 1 persoon en 15.000 kip voor 2 of meer. Ik vroeg of er heel toevallig nog meer mensen daarheen moesten en toen vertelde iemand dat er binnen 10 minuten een paar vrienden van hem zouden komen. En inderdaad, daar kwam een hele groep monnikken aan. Een monnik kon heel goed engels en vertelde dat ze Thaise monnikken waren die op bezoek waren in Laos en een tochtje naar het eiland maakte. Eenmaal aangekomen op het eiland stond er een busje voor hun klaar om ze naar de waterval op het met brug verbonden eiland Don Khong te brengen en toen ze ook nog 'ns vroegen of ik mee wilde kon ik natuurlijk geen nee zeggen, haha. Dus daar ging ik dan, met backpack en al. Het was een leuk tochtje en ik stamet elke monnik foto, mijn batterij was helaas leeg.2 oude monnikken wildenog e-mail/telefoonnummers uitwisselen, maar ik weet niet of dat ooit van pas zal komen. Na de waterval gingen ze weer terug naar Pakse, een busreis heen&terug van 8 uur, voor 1 uur op het eiland. Je moet er wat voor over hebben. Op weg naar een slaapplek kwam ik Phillipe, een frans-canadese jongen die ik Pakse had ontmoet, weer tegen. We zijn wat gaan eten bij een oud hippie mevrouwtje, die ons verwelkwam met een banaan en daarna door naarde reggae bar, de plek waar iedereen 's avonds heen gaat. Om 23.00 gaat de generator voor elektriciteit uit en komen er aanstekers en kaarsen tevoorschijn. Na een half uur stroomt iedereen door naar het strandje, waar voor een kampvuur en gitaarmuziek wordt gezorgd. Zo gaat het elke avond. Overdag maak je een fiets/wandeltocht, bezoek je de waterval of 'tube' je in het water. Veel mensen blijven hier minstens een week hangen, maar ik had het na 3 dagen wel gezien en was klaar om naar Vietnam te gaan. Tijd voor een nieuwe cultuur.

kusjes!

p.s: foto's komen later, want deze computer is heel traag!

Er is een tijd van komen, en een tijd van gaan..

Ik heb vandaag mn laatste lesdagje gehad.. wat ging deze maand toch snel!
Misschien komt het wel omdat het Songkran Festival er midden in viel, waardoor ik 10 dagen vrij had. Deze week had ik alleen nog het kleine klasje met de grote kinderen, omdat dat de grote school geen engels meer gaf. Vandaag ben ik nog bij die school langsgeweest om al mijn spullen die ik uit nederland meegenomen had (stiften, stickers, ballonnen, cd's met engels liedjes..) af te geven. Ze zijn er heel blij mee!
Na het lesgeven vandaag ben ik met een paar meisjes noedelsoep gaan eten, nog even een laatste engelse babbel en toen was het tijd om afscheid te nemen! Ze zeiden: 'ohhh we're so sad, we will miss you teacha'. dus ik denk dat ik het wel goed heb gedaan afgelopen tijd

Meeting the superstar.

Maandag ben ik met de lerares Yu mee naar haar huis geweest om haar familie te ontmoeten en samen te lunchen. Haar zus werkt in de entertainment business en scheen een beroemde zanger mee te hebben genomen naar Yu's huis. Het duurde een tijdje voordat hij z'n kamer uitkwam, waardoor ik er heel veel van verwachtte! Maar toen kwam er een.. kneusje de hoek om! Nouja, ik vond hem in ieder geval geen X-factor uitstralen.. omdat ik hem niet kende, gingen we met de hele familie naar zn nieuwe dvd met videoclips kijken. 1 liedje herkende ik en begon ik maar mee te zingen, om het een beetje goed te maken dat ik hem niet kende. Dat vond hij heel leuk, haha. Ik zou een dvd meekrijgen. De zus van Yu, die de manager is, biechtte wel op dat hij eigenlijk goede rock, zoals Guns&Roses en Led Zeppelin, zou willen maken, maar dat werkt hier niet in Thailand. Nu maakt hij country rock. De rest van de middag zijn we bijna alle tempels hier in de omgeving afgeweest! Dat deden ze omdat de zus, zanger en broer, die fotograaf is voor fashionbladen, in Bangkok wonen en nauwelijks tijd ervoor hebben door werk. Ik vond het leuk om al die verschillende tempels te zien en deed ook mee met bidden, al heb ik niet echt een idee wat ik doe. Je kunt er ook een potje met soortvan eetsstokjes met nummers erop schudden tot er eentje uitvalt, en dat nummer geeft een voorspelling voor de toekomst. 'You are left behind. Seek sound advise. Consult with knowledgeable persons. Do not worry. Patient recovering. Legal case not favorable. Good lucks approaching. Will benifit from anybogy you will visiting. Overall, this one is generally good.' Tja..
Bij de laatste tempel gingen ze ook nog mediteren, toen ik vroeg wat je dan moet doen, zei de broer: 'just think about.. nothing'. Beetje vage omschrijving, maar ik ging ervoor zitten en toen lukte het uiteindelijk wel een beetje! Ik had in ieder geval een rustig gevoel. Toen we in de auto zaten om terug naar Yu's huis te rijden, zei de zus: 'muriel, you are so cute!', toen ik vroeg waarom, vertelde dat ze nog nooit een 'farrang' (buitenlander) zo toegewijd had gezien, zo respectvol en vond me net een thaise. Dat is wel een mooi compliment!
Eenmaal aangekomen bij Yu thuis gingen we avondeten. Ik heb een beetje geholpen in de keuken, maar heb niet kunnen onthouden hoe je alles maakt.. van het eten ging het over in een feestje, omdat de broer en zus morgen weer naar huis zouden gaan. Yu belde Jeroen en Jack om ons te vergezellen, maar Jack wilde liever een film kijken.. toen Yu nog een keer belde, kwam hij toch maar wel omdat Jeroen zo graag wilde. Het was een hele gezellige avond en toen we in de auto stapte om haar huis te gaan, begon Jack te stamelen; 'ohmygod, I almost didn't go here.. Yu did not told me that the superstar was here!'. Dus ik vroeg of hij beroemd is en toen zei hij: 'Yes! He is number 1 here!' ...ohmygod, ik ben dus de hele dag met DE superster opgetrokken! en toen bedacht ik me dat zou nog een dvdtje krijgen! en Jeroen ook, maar we zaten al in de auto de uitrijlaan uit te rijden en ik vond het een beetje raar om er zelf naar de vragen. Maar toen dacht ik: Muriel, het is NU of nooit! hoeveel thaise meisjes zullen er jaloers op je zijn? dus ik zei het maar gewoon! En helaas voor Jeroen & Jack, hehe, had hij nog maar 1 cdtje, dus nu heb ik een prachtige cd met 'For Muriel' en handtekening!
Onderweg naar huis zei Jack nog: 'ohhhh, he even put water and ice cubes in my glass!'. Deze jongen moet wel groot zijn in Thailand en om jullie niet langer in spanning te houden, dit is 'm dan.. 'Pee Saderd'!

Haha! Dit is wel de ergste foto die ik kon vinden, om mijn 'kneusje' gevoel te bevestigen.
Voor de liefhebbers, ook nog een leuk muziekje: http://www.youtube.com/watch?v=1mAsyDFCyqY

Woensdag pakte ik de fiets om op zoek te gaan naar een kabeltje voor mn fotocamera, maar tevergeefs.. morgen ga ik waarschijnlijk naar Nongkhai, daar hebben ze het vast wel! Ik kon wel ergens pasfoto's laten maken voor mn visum voor laos, vietnam en thailand nog een keer. Ik zag er niet uit met een nog half ontstoken oog (van Songkran festival), wallen en puisten, maar ik hoef die foto's verder niet te zien, dus dat maakt mij niet uit. Maar die verkoopster blijkbaar wel.. ze zat wel erg lang achter de computer, dus ik nam even een kijkje: was ze me aan het fotoshoppen, haha! Nu zie ik er uit als een soort supermodel, hoop dat ze daar intrappen bij de duane!

Ik vertrek zondag richting Laos, daar zal ik voor 2 weken rondreizen en daarna naar Vietnam, ook voor 2 weken. Dan vlieg ik vanaf Hanoi terug naar Thailand om nog 3 weken rond te reizen. Wel een erg strakke planning, maar dat is niet anders! helaas.

Ik zal het hier wel missen: de kinderen in de klassen, het lekkere ontbijt met wentelteefjes, suiker en mango (geweldige combinatie), de familie van Jack, de vrienden van Jack met hun wiskey met spa rood, de chocolade/oreo milkshake die we altijd na het avondeten verorberen, op bezoek bij de monnik die dan enthousiast: 'mapraaang!' schreeuwt, achterop de brommer bij Jack (die heel trots is om een jonge buitenlander achterop te hebben), de 2 kleine hondjes die elke keer dol enthousiast op me springen als ik 'thuis' kom, de grote salamander met afgebeten staart die elke avond mn kamertje weer binnensluipt en het lekkere zwembad bij de school.

Maar ik kijk erg uit naar het avontuur en de ervaringen die ik komende 2 maanden zal beleven!
Veel liefs!

Songkran Festival

Sawadee ka!

Hoog tijd voor een nieuw verhaal.

Ik zit nog steeds bij het vrijwilligersadresje, nog 2 weken te gaan. Het lesgeven gaat steeds beter! In het begin vond ik het best zenuwslopend en eng, maar nu ga ik eigenlijk wel met plezier naar de lessen toe, dus dat is fijn! De kinders vinden mij ook wel tof, denk ik zo. Ik hoor zo nu en dan: 'I love you teachaa' en ze willen met me op de foto. Ik heb nu wel 3 klassen per dag!! 's Ochtends een kleine klas, 14-18 jaar, zij weten al veel, maar zijn erg verlegen om met mij te communiseren in het Engels. 's Middags een grote, drukke klas, 9-12 jaar. Dit is wel de moeilijkste klas, net te jong om lange liedjes en te uitgebreide spelletjes mee te doen, omdat ze snel uit hun concentratie raken en nog niet zoveel begrijpen. Daarna heb ik nog zo'n grote klas, 6-9 jaar, maar die kunnen zich een uur met 1 tekening vermaken, en stickers die ik uit nederland heb meegenomen, die ze dan op hun tekening krijgen als-ie gelukt is, vinden ze helemaal fantastisch. Ik heb nu 6 dagen vrij in verband met Songkran festival, Thais nieuwjaar. Het is geweldig! Het festival zelf duurt in principe 3 dagen, maar ze zijn ondertussen al dik een week bezig. Speciaal voor dit festival heb ik een lelijk bloemenshirt gekocht (dat heeft iedereen aan), en een waterpistool met wateropslag in vorm van Winnie de Pooh.

Ik heb het vandaag voor de 4de dag gevierd. Het is eigenlijk elke dag hetzelfde: we rijden rond in een jeep, door dit dorpje of Nong Khai, achter in de bak met 2 watertonnen en stuk of 11 mensen. Het doel is om iedereen op straat en andere jeep-gangers nat te gooien, hiermee toon je 'respect'. En ze smeren ook nog talkpoeder op je gezicht, meestal rustig op je wangen, maar als je snel voorbij rijdt, maakt het ze niet uit om een hele hand vol in je mond of ogen te wrijven.. In Nong Khai was het zondag heel leuk! De hele straat was afgeladen met jeeps en tenten op straat met verschillende feestjes. Af en toe sprong je van de jeep af om je even te mengen in een feestje. De thaise mensen vinden dat geweldig en geven je zoenen op je wang en bier met ijsklontjes. Ik kwam zelfs 2 meisjes uit 1 van mn klassen tegen. Vandaag waren we weer naar Nong Khai, dezelfde straat.. maar er waren nauwelijk mensen, terwijl het normaal 3 dagen lang doorgaat, dus dat was een beetje een tegenvaller. Maar na 4 dagen vind ik het wel mooi geweest moet ik zeggen, haha. Ik ben ook heeel erg verbrand! Maar wat heb ik het leuk gehad, dat dan weer wel.

Gisteren ben ik met Jack en Jeroen, een nederlandse vrijwilliger die hier 2 maanden geweest is en nu weer 2 weken blijft, naar 2 tempels geweest om 'heilig water' met bloemen over de boeddha's heen te gooien. Ik heb nu ook geleerd hoe je moet bidden. Daarna gingen we naar zn oma en opa om bij hun dit zelfde water over de handen te besprenkelen en dan moest je iets zeggen / bidden, maar ik weet niet of het nou over jezelf moest gaan of over opa/oma. Ik heb maar wat gebrabbeld tegen opa/oma en hem/haar een mooi leven toegewenst en veel geluk. Maar toen kwam de tante van Jack naar mij toe om te vragen of ik wel een mooi, lang en gelukkig leven heb gewenst en dat mijn reis goed zal verlopen, dus volgens mij heb ik iets fout gedaan... Wel leuk dat ik dit als niet-boeddist ook gewoon mag doen!

Nu heb ik 4 dagen om bij te komen, voordat ik weer ga lesgeven. Ondertussen ben ik al een beetje aan het uitzoeken hoe ik door Laos en Vietnam zal gaan reizen. Ik heb besloten om Cambodja over te slaan, maar misschien ook niet.. zoals je merkt ben ik er nog niet uit!

alle tips zijn welkom!

Ik heb trouwens, behalve een wegversperring van de rode shirtjes in Nong Khai zondag, niks gemerkt van alle toestand hier in Thailand. Gelukkig is het nu over!

Toedeloe, kusjes!

p.s: voor wie nog DE hit van dit moment in Thailand, of alleen in deze 'Isan' streek, wil horen: http://www.youtube.com/watch?v=9OrltwR7r9Q&feature=channel_page
Hier de hele dag door en overal te horen.. ik kan 'm al 'meezingen', haha!

Nongkhai

Ten eerste wil ik jullie bedanken voor de leuke reacties!!
Dit verhaaltje is erg lang geworden, zie ik nu.. sorry daarvoor. (hoeft niet gelezen te worden, hoor

)

Fietstocht door Ayutthaya.

Bij mijn hostel kon ik een fietsje huren; 40 baht voor de hele dag! (dat is bijna een euro). Er was een mannetje met een tuctuc pal naast het hostel, die me probeerde over te halen om met hem mee te gaan; ik zou te laat zijn voor de tempels, het zou gaan regenen, enge honden die je gaan bijten onderweg en als vrouw is het al helemaal gevaarlijk. Ik begon wel te twijfelen, maar besloot toch om stoer de fiets te pakken! Ik heb het geweten. Ik was nog niet de hoek om of er begonnen honden grommend en blaffend achter mij aan te rennen, met het idee van de ziekte hondsdolheid was dit niet zo prettig, maar ik heb ze van me weten af te schudden! Helaas werd ik enkele minuten later ook nog getroffen door keiharde regen- en onweersbui van 10 minuten, natuurlijk net op een plek waar ik niet kon schuilen! De tuctuc-man had toch gelijk.. maar na deze twee missers ging alles goed, waardoor ik mijn tocht gewoon heb kunnen doorzetten en toch geen spijt heb gehad van de beslissing om niet per tuctuc de tempels te bezoeken.
De tempels waren mooi om te zien. Ik heb er 2 van binnen gezien; eentje had een héle grote buddha te kleine kamer, het zag er een beetje raar uit.. de tweede was authentieker, dit sprak mij wat meer aan. Ik heb nog het paleis en een andere tempel van de buitenkant gezien, maar vond het toen wel mooi geweest en ben ik teruggefietst naar mn hostel.

Nachttrein naar Nongkhai.

's Avonds was het tijd om mijn reis te vervolgen naar het vrijwilligersproject in Nongkhai. Mijn trein zou om 21.40 gaan, maar vertrok uiteindelijk 1,5 uur later.. In het begin waren er nog andere backpackers, maar die pakten allemaal de trein naar Chiang Mai. Ik probeerde nog met een oud mevrouwtje die naast mij zat te praten (in combinatie met mijn NL-Thai boekje), maar dat ging niet echt, helaas. De treinreis zelf was wel okee, ik had perongeluk wel een stoel geboekt, in plaats van een bed.. maar ik kon toch niet echt slapen.

Nongkhai.

De volgende ochtend werd ik opgehaald door Jack, de jongen van 28 achter dit project. Bij hem en zn ouders thuis viel ik gelijk in slaap.. eind van de middag zijn we gaan fietsen door dit dorpje, Thin Dung. Ik hoorde vaak: 'farrang! farrang!', oftewel 'buitenlander! buitenlander!'. Ze zijn hier niet gewend om 'witte mensen' te zien. We gingen nog naar een pottenbak plaats, om het maar even zo te noemen, waar ik zelf ook mijn kunsten mocht vertonen, maar het was zo moeilijk! Het is een erg scheve pot geworden..
's Avonds werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar de verjaardag van Jack's oom, waar ik meteen de hele familie heb kunnen ontmoeten. Ze zijn heel gastvrij en voelde me meteen thuis, dus dat is fijn!

'Make them looove English!'.

De volgende dag, woensdag, ging ik met Jack mee naar de school waar ik les zou gaan geven. We gingen eerst nog langs bij een mevrouwtje waar Jack zelf nog les van heeft gehad. Hier ga ik elke ochtend na haar 'theorie' les, een 'praktijk' lesje geven, wat inhoudt dat ik ze veel moet laten proberen praten (ze zijn nogal verlegen), aan hun uitspraak werken en mijn doel: 'make them love English!'. Daarna gingen we naar de school waar nu een zomerproject draait, het is hier nu zomervakantie. Dit is een klas van 33(!) kinderen, heeel druk en ze weten eigenlijk geen drol. Hier werd ik toch wel een beetje zenuwachtig van, maar we zouden morgen met zn vieren voor de klas staan, dus dat stelde mij een beetje gerust!
's Avonds gingen we barbequen met 2 leraressen (van 24 & 25 jaar oud) van die school en Jack vriendengroep. Die 2 meisjes vinden me helemaal geweldig; ze willen mn e-mail, telefoonnummer, met me op de foto en ik word uitgenodigd om hun huis te bezichtigen..

Nu was de dag aangebroken dat ik zelf voor de klas moest staan! Ik was 's ochtends toch wel heel zenuwachtig, omdat ik niks had kunnen voorbereiden voor beide lessen. Mij was nog niet verteld wat ik ze die dag zou moeten leren. Aangekomen bij mevrouw Yu, hele aardige vrouw, kreeg ik te horen dat ik met ze moest praten over 'jezelf' (naam, leeftijd, familie, woonplaats ect.). Het ging gelukkig wel goed. Ik merkte dat ze al heel veel woorden en grammatica kennen, maar het was wel moeilijk hele zinnen uit die kinderen te krijgen, vooral de jongens gooien er een beetje met de pet naar. De meisjes proberen het wel, daar ben ik heel blij mee!
's Middags had ik de grote klas, maar ik bleek ondertussen al een uur te laat te zijn, terwijl ik gezellig zat te lunchen met Yu en een vriend van haar. Jack haalde mij op en zo reden we naar de school. Ze waren al met een spelletje bezig en het was eigenlijk niet meer nodig om nog te helpen, dus nadat ze zich allemaal hadden voorgesteld (met de meest rare namen: Eye, Milk, Music, Jar, Hat, Art) kon ik rustig toekijken.

Lesdag 2.

Ik begon deze dag best vroeg, omdat ik met Jack naar een monnik ceremonie ging, waar er 2 jongens tot monnik 'omgetoverd' werden. Ik wist helemaal niet dat elke Thaise jongen tussen zn 20 & 25ste een monnik moet worden! Jack was zelf 9 dagen monnik, maar vond het toen wel mooigeweest.
Voor deze dag had ik me wel een beetje kunnen voorbereiden. Ik moest het over familieleden hebben en weer met alles er omheen van gisteren. Mevrouw Yu en Jack lieten me alleen achter.. Het ging gelukkig goed, maar op een gegeven moment was ik uitgepraat en kon ik niks meer verzinnen. Maar toen vroeg een meisje of ik kon zingen, haha. We hebben samen Britney Spears gezongen en daarna hebben zij mij Thais en een beetje Laotiaans geleerd (ik ben het helaas allemaal al weer vergeten..).
's Middag werd de grote groep van 30 gelukkig gesplitst en deden Jack en ik samen de les. We begonnen met een spelletje, daarna een liedje en dat dan twee keer.
's Avonds ergens gegeten met Jack en daarna met zn vrienden wat gaan drinken; whiskey met spa rood.

Weekend!

De eerste dag dat ik een beetje kon uitslapen! Tot nu toe viel ik elke keer nadat ik les had gegeven in slaap, een middagdutje. Het is best vermoeiend, dat lesgeven! We gingen vandaag, zaterdag, naar de Laos markt hier in het dorp. Ze verkopen er rare dingen; diverse dierenhuiden die je dan op de barbeque kunt leggen om ze vervolgens lekker op te peuzelen en allemaal levende insecten, maar dat is normaal hier..
's Middags hebben we een boottochtje gemaakt in de Mekong. Het was lekker om even uit te waaien, nu het de warmste dagen van het jaar zijn!
Net gegeten bij de opa van Jack, met een groot gedeelte van de familie. Het was lekker en ze zijn zo aardig allemaal! Alleen toen ik opstond zat perongeluk mn rok in mn broekje en ik had niks door, dus ze begonnen heel hard te lachen.. niet wetende waarom lachtte ik mee, maar gelukkig kwam Jacks moeder het even rechttrekken.. zooo genant, haha!
Morgen ga ik waarschijnlijk Nongkhai bezoeken, aangezien ik nu in een dorpje 45 km verderop zit.

heeel veel liefs!!
en ik heb een thaise naam van een monnik gekregen: Maprang (wat een vrucht is), want bijna niemand kan Muriel uitspreken..