'The only way to experience Ghana is by getting malaria'

Fijn, zo'n dokter..
Gelukkig ben ik, na de antibioticakuur, van die verschrikkelijke insectenbeten af en vertoon ik (nog) geen malaria symptomen, maar ik ga me voor de zekerheid wel even laten testen!

We hebben nog 1,5 week in het ziekenhuis en dan vertrekken we uit ons, inmiddels, vertrouwde dorpje. Wat gaat de tijd toch snel! We kijken echter allemaal erg uit naar de 1,5 week in het zuiden reizen, waar we o.a. op 40 m hoogte een canopy walk van boomtop naar boomtop zullen doen en op het strand gaan liggen, voordat we van de ruim 30 graden naar het vriespunt in ons koude kikkerlandje gaan!

Vorig weekend hebben we even de toerist kunnen uithangen. Donderdag vertrokken we naar ‘t Hippo Sanctuary. Het was nog een hele tocht om er te komen, maar in het dorpje ervoor (bij de toerist office) ontmoette we twee Amerikaanse mannen waarmee we mee konden rijden naar het daadwerkelijke Hippo gebied, dit liep echter anders dan gedacht.. We waren nog geen 10 minuten onderweg of we kregen een klapband en wat bleek? Er was geen moersleutel aanwezig om de band eraf te schroeven, dus moesten we wachten op iemand uit het dorp die wel even zo'n sleutel zou komen brengen. Het was al 16.15 en vanaf 17.00 zouden we niet meer naar het platform mogen lopen, in verband met stropers die 's avonds/'s nachts op jacht. Dat zou balen zijn, want dat was juist het hele idee van deze trip! Het duurde een tijdje, maar daar kwam hij aan op z'n motor en je raad het misschien al.. Hij had de verkeerde maat/grootte mee en moest dus weer terug. De kans om naar het platform te kunnen lopen werd nu nog kleiner. Toen de band er uiteindelijk op was gezet, gingen we in overleg met de gids in de hoop dat we alsnog naar het platform konden en uiteindelijk stemde hij in. We vervolgde onze reis per auto, maar toen.. nóg een klapband! Daar zaten we dan, midden in de bushbush in het donker, zonder nieuwe band. Moesten we toch met gevaar voor eigen leven met backpacks, 15 liter aan water, etensvoorraad, matrassen en klamboes verder lopen naar het platform, maar we hebben 't overleefd. Het was heerlijk om buiten te slapen, maar helaas zonder mooie sterrenhemel i.v.m. bewolking. 's Ochtends werden we gewekt door het zonnetje en deden we een safari in een langwerpig dun kanootje met 7 mensen, wat nog bijna fout afliep toen we tegen een rots in het water botsten en we bijna om gingen. De gids sprong in het water om ons te redden van de ondergang incl. paspoorten, geld, eten en mijn spiegelreflex camera!

De volgende dag vervolgden we onze reis naar het Molé national park. Na een overnachting in Wa pakte we om 04.00 de bus naar Larabanga. Eenmaal daar aangekomen bleken er helemaal geen taxi's te zijn om ons naar het national park te brengen, maar er stonden wel een paar jongens die ons wel met de motor wilde brengen. Tja, er zat niks anders op! We gingen ieder bepakt & bezakt op een motor, zonder helm... want die hadden ze niet. Mijn motorcoureur ging zo'n 130 km/uur over een hobbelige zandweg!! Aan de ene kant heel leuk, maar in elke bocht kreeg ik flashbacks van de operaties van femur fracturen.. We kwamen gelukkig allemaal veilig & wel aan in het park en ik had er ook gelijk een mooi oranje kleur aan over gehouden, alsof ik net met kleren en al onder een spray tan vandaan kwam.

Het MoléMotel, waar we drie nachten verbleven, is echt prachtig gelegen op een berg met uitzicht over het national park, zelfs vanuit het zwembad! We hebben tijdens de safari's olifanten, krokodillen, apen, herten en een overdosis aan zwijnen gezien, waarvan de laatste drie ook ongestoord over het terrein en langs het zwembad lopen. Het hoogtepuntje van dit alles was toch wel de cheeseburger. Ein-de-lijk weer ‘ns kaas! Wat heb ik genoten ;)

In die week hadden we nog 2 dagen over in het ziekenhuis, waar ik op General ward werkte. Een afdeling met zo'n 30 patiënten verdeeld in man/vrouw. Veel geleerd over diverse ziektes. Er was een leuke, verwarde, van alcohol afkickende man die steeds uit bed wilde om te plassen terwijl hij over een katheter beschikte. Nadat hij uit bed was gevallen, ben ik het medicijnen geven gestaakt om ‘m een tiental keer terug in bed te moeten schuiven. Uiteindelijk kwam de verpleegkundige en die bond hem toen maar vast aan het bed met gaas.. het Zweedse band beleid is hier duidelijk nog niet in werking.
Dag twee stond ik samen met Noor, maar na de medicatieronde zei de verpleegkundige, die wondronde moest doen, dat ik op de afdeling moest blijven.. alleen.. wederom. En ja hoor, er gingen natuurlijk opeens weer allemaal dingen mis. Bijna elk infuus liep niet of niet goed, maar hier doen ze eigenlijk ook maar wat qua druppelsnelheid. Dat scheelt mij wel weer rekenen, maar heb ik mooi voor niks m'n horloge met rekenmachine meegenomen. Bij een oud omaatje zag ik opeens dat haar hele bovenarm opgezwollen was! Het infuus zat overduidelijk niet goed, maar moest ik ‘m er nu eigenhandig uithalen? In Nederland had ik 't zo gedaan, al had het hier ook waarschijnlijk geen drol uitgemaakt. Ik kreeg via Noor het bevel om ‘m stop te zetten, ja zover kwam ik ook nog wel.. Een andere vrouw wilde haar infuus eruit, begreep ik na veel handen&voeten werk en de vertaling van een 16 jarig meisje aan de andere kant van de zaal, maar toen ik het had losgekoppeld bleek het dopje nergens te bekennen, dus er ontstond een bloedbad(je)! Snel het infuus er maar weer aangesloten en toen maar gewacht op de collega.

We hebben afgelopen maandag met z'n vieren X-ray's laten maken van onze hoofden, als souvenirtje voor thuis ;) Once in a lifetime opportunity en ze zijn erg mooi geworden!



Afgelopen week stond ik op Children's ward, een afdeling met zo'n 20 à 25 kinderen, voornamelijk met Malaria. Ik heb infuus geprikt bij jongetje van 6 en die was weer in één keer raak! Later werd de wondzorg gedaan voor een jongetje die met z'n gezicht in vuur is gevallen (of geduwd.. wordt over gespeculeerd). Zijn hele gezicht was één grote pusbal en zijn huid was necrotisch (aan het afsterven), dit was toch wel erg akelig om te zien!

We hebben donderdag voorlichting gegeven in een heel klein dorpje en dit ging, ondanks de taalbarrière, best goed! Het is wel jammer dat we volgende maand niet kunnen zien en/of checken of onze preventieve interventies en aanbevelingen zijn aangekomen, want dan zijn we al weg. 7 december zullen we de health education nog ‘ns geven in een groter dorpje, waar we als ‘ns eerder zijn geweest op outreach, en worden we beoordeeld door Munka (onze begeleider hier in Ghana).

Donderdagmiddag liep ik samen met Noor naar het postkantoortje om m'n overige kaartjes op de post te doen, waarna we langs een brandweer station liepen en ik het niet kon laten om mijn kinderdroom te bekennen; brandweervrouw worden, haha! We zijn naar binnen gestapt en kregen een rondleiding van de glimmende, high-tech brandweer wagen. Ze hebben echter geen vuurwerende kleding, maar katoenen overalls. Ze hoopte natuurlijk dat wij ze konden sponsoren, maar dat gaat ‘m helaas niet worden.



Dit weekend zijn we weer naar Tyco geweest, om onze calorieën eraf te dansen. Ik dacht dat ik hier in Afrika wel zou afvallen, maar ze frituren hier bijna álles! Het was een leuke avond en kunnen weer een paar liefdesverklaringen en huwelijksaanzoeken in onze zak steken.
Zaterdag wilde Owusu, fysiotherapeut uit het ziekenhuis, ons graag meenemen naar zijn kerk en zijn popo farm (papaya). Daar zaten we dan, om 11.00 fris en fruitig in de kerk. We begrepen er niks van (alles was in het Twi), maar werden op een gegeven moment naar voren geroepen om op het podium te komen zitten, samen met de chief van Sunyani.



Gelukkig konden we om 14.00 weg, om met Owusu naar zijn farm te gaan. We hebben weer een huge-ass popo meegekregen:

Aankomende week zit ik op maternity. Een weekje vol bevallingen, keizersnedes en baby's; ik ben benieuwd!

Dikke Ghanese zoen!